Mantık - His

Yeryüzünde bir çok insan bu ikileme düşer.

Mantık mı, his mi daha önemli?

Ben her zaman hissiyatımı kullanmışımdır. Mekanik değilim ki, analiz edip, ölçüp, tartıp, biçip karar vereyim. Dünya'ya bir kere geliyorum, elbette ki hislerime önem vermeliyim. Yoksa yaşanan hayat benim olmaktan çıkar, düzene ayak uydurmuş bir zavallı olurum. İçimdeki bastırılmış kişiliğim gün gelir hesap sormaz mı bana; Nedir bu halin? diye...

Canımın canı yandığında doya doya üzülemiyorsam, özlediğimde saramıyorsam, mutlu çift gördüğümde kafamı çeviriyorsam, geçmişe saplanıp geleceğe umutla, korkusuz, cesur bakamıyorsam, aşkıma sahip çıkamayıp hep başkaları için kalbimin yerinde taş taşıyorsam, içinde kelebekler uçuşan kalbime zehirli gaz bombası yolluyorsam, koşmak yerine ağır yürüyorsam, zıplamak yerine büyüdüm ben diyorsam, aramak yerine gurur yapıyorsam, AN'ı yaşamak varken erteliyorsam, affetmek yerine sırt dönüyorsam, sevdiceğimle ağaç gölgesinde sohbet etmek varken yatağımdan çıkmıyorsam, en büyük kötülüğü aslında kendime yaptığımı hala anlamıyorsam, içimdeki duyguları dolu dizgin yaşamak dururken zipleyip saklıyorsam, nedeni ne olursa olsun yaşamı gerçekten yaşayamıyorsam ben gerçekten var mıyım ya da ben gerçekten tam mıyım?

*

Yapmak isteyipte yapamıyor musun?

Yoksa yapmak istemiyor musun?

Bu ikisini iyi ayırt etmek gerek. Aralarında uçurum kadar fark var.

*

Beyin ölümü gerçekleşmiş bir hasta yaşamaya devam eder, ama kalbi duran biri için bunu söylemek mümkün olmaz. Beyin ile kalbin önemi bundan daha basit bir mantıkla karşılaştırılamaz. Ruhsuz deriz ya hani, işte gün olur benliğimizden vazgeçeriz, kimliğimizi tanıyamayız, ruhumuz aslında beynimizin esiri olmuştur. İçimizde yaşattığımız yabancıya aittir artık hayatımız. Ne yaşamaktan keyif alırız, ne ölmekten... Öyle ot gibi yaşar, sonbahar gelince de kurur gideriz...

Gönlümden geçenler..

sufi-saja'dan esinlendim.